Törenin başlangıcı iki düşünceye

dayanır: "topluluk bireyden daha

değerlidir" ve "kalıcı yarar geçici

olana tercih edilmelidir"; buradan,

topluluğun kalıcı yararının mutlaka

bireyin yararından, yani bireyin

anlık esenliğinden, hatta kalıcı

yararından ve yaşamını

sürdürmesinden bile daha önemli

tutulması gerektiği sonucu çıkar.

Birey bütüne yararlı bir

düzenlemeden dolayı ister acı

çeksin, ister sakatlansın, isterse de

bu düzenleme yüzünden ölsün, -

törenin korunması, kurbanın

sunulması gerekir. Ancak, böyle bir

anlayış sadece kendileri kurban

olmayanlarda oraya çıkar, - çünkü

kurban, kendi örneğinde bireyin

çokluktan daha değerli

olabileceğini, aynı şekilde, şu

andaki hazza, cennetteki bir ana,

belki de acısız ya da esenlik

içindeki durumların donuk bir

biçimde süregitmesinden daha

çok önem verilmesi gerektiğini

gösterir. Kurbanın felsefesi hep

artık çok geç olduğunda duyulur:

böylece töreye ve törelliğe bağlı

kalır: altında yaşanılmış ve eğitilmiş

olanın tüm töre toplamı için sadece

bir duygu olarak - üstelik birey

olarak değil, bir bütünün unsuru,

bir çoğunluğun içinde bir sayı

olarak eğitilmiş. - Böylece bireyin

kendi törelliği aracılığıyla,

çoğunluğun isteğini kendi kendine

kabul ettirdiği görülür.

Friedrich Nietzsche