“Bazen öyle bir his oluşuyor ki içimde, hem çok tanıdık ama bi o kadar yabancı. Derin bir nefes alıyorum ve öyle güçlü hissediyorum ki kendimi, sanki hiç bir şey zor değilmis gibi. Sonra bütün dünyayı özgürleştirip, haksızlıklara karşı koymak istiyorum. Ama sonra birden yorgun ve üzgün hissediyorum kendimi ve her şeyi arkamda bırakıp gitmek istiyorum. Hiç kimseyi özgürlüğüne kavuşturamayacağımın ve haksızlıklara karşı koymaya cesaretim olmadığının farkına varıyorum. Sonra ağlıyorum ve beni anlayacak ve teselli edecek birini bekliyorum, ama aynı zamanda birinin gerçekte o kadar güçlü olmadığımı görmesinden korkuyorum.”

Renate Anders